10 sekund

Tak się zastanawiam, chyba przez to całe szkolenie i testy osobowości. Tak się zastanawiam nad relacjami międzyludzkimi i nad tym, że jednych lubimy, a innych wcale. I tak się zastanawiam, z czego to wynika w wirtualnym świecie, na przykład blogowym?
Podobno zdanie na temat nowo-poznanej osoby wyrabiamy sobie podczas pierwszych 10 sekund spotkania. To spuścizna po zwierzęcych przodkach, którzy się najpierw obwąchali, a potem przechodzili do konkretów. Niektórzy mawiają, że pierwsze wrażenie jest mylne. Coś niecoś o tym wiem, bo nikt nie myli się w ocenie ludzi tak często, głęboko i boleśnie jak ja, ale to prawdopodobnie dlatego, że zawodzi mnie ten cudowny "zwierzęcy instynkt" po przodkach. Więc w "realnym świecie" podczas tych pierwszych 10 sekund nasz mózg dokonuje karkołomnych obliczeń na podstawie zapachu, kształtu łuków brwiowych oraz całej reszty niedostrzegalnych i niewyczuwalnych przez naszą świadomość rzeczy. A podświadomość w tym czasie szaleje i dokonuje ostatecznych, okrutnych sądów. To są wszystko rzeczy powszechnie znane, naukowo potwierdzone i oczywiste. W każdym razie "w realu".

Ale co zrobić z wirtualnym światem, w którym się poruszamy? Nie ma tutaj unikalnego zapachu feromonów, bijących poprzez internetowe łącza, zdjęcia zwykle nie pasują do rzeczywistości (patrz: moje własne;), więc na nic się zda głęboka analiza kształtu płatka ucha i zgrubień na nosie. Tutaj pozostaje tylko rozpoznanie poprzez słowa, co również ani odkrywcze nie jest, ani nie stanowi sedna moich pytań. W wirtualnym świecie ludzie dobierają się na zasadzie słów i stylistyki. Nawet nie zainteresowań, bo jeżeli ktoś pisze o książkach i filmach (a więc o tych rzeczach, które mnie interesują) z rażącymi błędami ortograficznymi, wynikającymi z jego osobistej głupoty, to nawet wspólne zainteresowania nie wpłyną na przychylny odbiór tej osoby. A więc słowa i stylistyka sprawiają, że w wirtualnym świecie kogoś lubię, albo nie, że się z tym kimś "zaprzyjaźnię", albo nie. (W realnym świecie zresztą też, ale w tej chwili chodzi mi o pierwsze-pierwsze wrażenie).

A teraz sedno problemu i moich zastanawiań się.
Gdybyśmy się spotkali "na żywo", w dodatku nie mając pojęcia, że "ja to jestem lelevina, a ty to kasia-taka-a-taka", to jak zareagowałaby ta cała skomplikowana "zwierzęca" maszyneria w naszych mózgach? No i wreszcie - ilu z nas się już o siebie mogło otrzeć w tym "prawdziwym" świecie, wcale o tym nie wiedząc? Blogi pisze całe mnóstwo ludzi, być może pani na poczcie, facet z tramwajowego siedzenia na przeciwko, kuzynka koleżanki naszej córki... Może nawet nie podejrzewamy, że to nasi świetni znajomi. Świat jest przecież całkiem mały...