„Nie chcę być świadkiem końca mojego pisania, dlatego też przedtem je zakończę".

Ciężko jest pisarzowi znaleźć pracę.
Szefowie ich nie lubią, bo są krnąbrni i mają własne zdanie. Współpracownicy ich nie lubią, bo trudno z takim rozmawiać o rozterkach i radościach dnia codziennego. Poza tym trzeba ciągle pilnować, żeby się taki gdzieś z czymś nie pomylił, bo wiadomo, że pisarz żyje w świecie własnej wyobraźni. No i potrafi zniknąć nagle nie wiadomo gdzie, bo akurat przyszedł mu do głowy olśniewający pomysł i trzeba go było zapisać.
W znalezieniu sobie pracy przeszkadza pisarzowi często on sam. W wyobrażeniu własnej osoby nie wyobraża sobie bowiem wykonywania tak poniżających zajęć jak praca na kasie w markecie, czy też sprzątanie klatek schodowych. A jeżeli nie widzi w wyżej wymienionych niczego zdrożnego, to ma nieszczęście posiadać tytuł naukowy, więc presja rodziny i znajomych nie pozwala mu oddać się nawet tym prostym, a nawet prostaczkowym czynnościom zarobkowym.
Mowa tu oczywiście o początkującym pisarzu, który jeszcze niczego nie opublikował, tylko codziennie martwi się co do garnka włożyć... A może zamiast martwić się, co do garnka włożyć, iść do knajpy? Niech się inni martwią. I niech żyje Rimbaud!

To jeden z moich pierwszych wpisów na byłym blogu. Prawie trzy lata temu i... nic się nie zmieniło. Znajduję się dokładnie w tym samym miejscu, jakby czas zakreślił koło. Tyle że otoczenie jest nieco inne, a ja... bardziej świadoma siebie. Nauczyłam się nieco więcej zołzowatości, nieco więcej złośliwości i tego, że ludzie to przeważnie barany. Ja również. Dlatego pobłażliwie patrzę na wkurwione panie w okienku, czy za ladą. I nie mam do nich żalu, że traktują mnie jak intruza.
R O Z U M I E M.