Powrót Mr. Cienia

Na specjalne życzenie - Mroczne Opowieści II. Endżoj;)

- Co się stało? – komisarz Sokalski obrzucił spojrzeniem drogową jatkę. Funkcjonariusz drogówki odpowiedział spokojnie:

- Wypadek, panie komisarzu. Ze skutkiem śmiertelnym. Jedna ofiara, żadnych poszkodowanych.

- To po co mnie wezwałeś?! – oburzył się Sokalski, marszcząc krzaczaste brwi.

- Rodzina denata nalegała. – westchnął „krawężnik” – Powiedzieli, że na prostej drodze wypadki się nie zdarzają.

- Dlatego się nazywają wypadkami, że się własnie zdarzają na prostych drogach! – warknął Sokalski, idąc w stronę nadpalonego wraku samochodu. Był tak poobijany z każdej strony, że odgadnięcie marki stawało się zabawą w zgaduj-zgadulę. Drogowcy żartowali między sobą i nazywali takie wraki „konserwą paprykarzu”. Również z powodu zawartości. Za policyjnymi barierkami robił się powoli korek. „Dopust boży!” – pomyśłał Sokalski, wyobrażając sobie tych wszystkich wkurzonych przedstawicieli handlowych, którzy tu utkną na kilka godzin. Ci z pierwszych rzędów będą mieli chociaż tanią rozrywkę.

- Kto to był? – rzucił komisarz.

„Krawężnik” wyszeptał nazwisko, od którego Sokalskiego aż cofnęło.

- To pewne? – wydusił.

Policjant pokiwał głową, z miną, która mówiła: „Można wątpić, że Ziemia jest okragła, ale nie w to.” Komisarz zacisnął usta, żeby nie wyrwała mu się wiązanka najlepszych przekleństw.

- Prokurator już jest? – zapytał nagle i lekko, niedostrzegalnie pobladł, przeczuwając najgorsze.

- Jest. – potwierdził policjant i wskazał błyskającą światłami karetkę.

Sokalski ruszył w tym kierunku z duszą na ramieniu i mdlącym uciskiem w gardle. Karetka umiejętnie zasłaniała ciało przed gapiami z innych samochodów. Leżało jeszcze na asfalcie, przykryte czarną folią. Prokurator wypełniał dokumenty w porozumieniu z koronerem i lekarzem karetki. Sokalski chwilę patrzył na niego z bezmyślnym, baranim osłupieniem. Oczywiście instynkt podpowiadał mu, że nie może być inaczej, ale w końcu człowiek trzyma się nadziei do samego końca. Dlatego nawet teraz komisarz jej nie porzucał.

Sokalski skinął mężczyźnie głową i obaj odeszli na bok, w miejsce, gdzie akurat nikt się nie tłoczył.

- Dzień dobry, szefie. – prokurator wyjął z kieszeni paczkę L&M’ów i poczęstował Sokalskiego. Zapalili.

- Nie nazywaj mnie tak, nie jestem już twoim szefem. – warknął komisarz.

- Przepraszam, siła przyzwyczajenia.

- Nie pierdol! – Sokalski stracił cierpliwość i mimo woli podniósł głos, ale zniżył go natychmiast – Nawet mi nie mów, że masz z tym cokolwiek wspólnego!

Prokurator zaciągnął się papierosem i w milczeniu przyglądał się żwirowi na poboczu. Szara trawa porastała pobliski rów.

- Jacek, do kurwy, nie możesz prowadzić śledztwa przeciwko samemu sobie! – Sokalski starał się opanować drżenie rąk i głosu. „Starzeję się.” – pomyślała jakaś cząstka jego umysłu.

- Nie, pan będzie je prowadził przeciwko mnie. – odpowiedział spokojnie Jacenty i rzucił na komisarza krótkie spojrzenie, po czym znowu opuścił głowę.

- Nie tak miało być. – zauważył Sokalski niezadowolonym tonem, w którym pobrzmiewała rozpacz i zmęczenie.

- Zabawy z ogniem, szefie. – Jacenty uśmiechnął się krzywo i bez wyjaśnień wrócił do karetki.

Sokalski patrzył na jego przygarbione jak od niewidzialnego ciężaru plecy i kołyszący się na boki, niezgrabny chód. Może popełnił błąd? Wciągnął w to chłopaka i nie pomyślał, że to mu może zniszczyć życie. Nie dało się jednak cofnąć czasu. To, co zniszczył ogień można tylko wyrzucić.